එකෝමත්තෙක කාලෙක [3 කොටස]

4 ක්ගේ අදහස් මෙගාව ගැන
අන්තිමට ලියපු කොටස

මම ෆේස්බුක් එකෙන් සෙට් කරගත්තු කෑල්ල. ඒක කෑල්ලක්ම තමයි කියලා හිතුනේ කලක් ගිහින් නොගැලපීම් ගොඩක් එද්දියි. ලොකුම නොගැලපීම තිබ්බේ කෙල්ලගේ අම්මගෙත් මගෙත්. පලවෙනි පාරට එහේ ගිහින් එද්දී බස් එකේදි මට කවියකුත් ලියවුනා.


ඒත් ඒක මෙතන දාගන්න පුලුවන් කමක් නැත්තේ ඒකේ තියෙන අමු ගතිය හින්දා. ලියපු කවිය ඒ තරමට ග්‍රාම්‍ය වෙන්න හේතුව උනෙත් ඒ අම්මගේ හැසිරීම තමයි.

අපිට අපේ ආදරේ ඇතුලේ විවේකයක් තිබුනේ නෑ. කොයි වෙලෙත් තිබ්බේ බාධා. අපි ඒ කාලය ඇතුලෙම කොහෙවත් ඇවිදලත් නෑ. කොහෙන්වත් පිට තැනකින් කාලවත් නෑ. බස් එහෙක එකට ගිහින් නෑ. ආශ්‍රය කරන්න ගෙදර යන්න උනා. අම්මා ඉස්සරහ ඉඳන් ලව් කරන්න උනා. ඔක්කොම ප්‍රශ්න කතා උනේ අම්මයි මායි අතර. කෙල්ල කරේ අඬපු එක විතරයි. ඒ ඇඬිලි අපේ සංවාද නැගලා යන්න හේතුවකුත් උනා. මම බොන එක ගැන, මගෙයි වෙනින් කෙල්ලොන්ගෙයි සම්බන්ධ ගැන, මම ලියන දේවල් ගැණ ඔක්කොම ප්‍රශ්න කිරීම් කෑල්ලගෙ අම්මා බාර ගත්තා. මම ඒවට දෙන උත්තර අහලා කෙල්ල ඇඬුවා.

හැබැයි හැමදාම අම්මා එහාට මෙහාට වෙනකං ඉඳලා ඇඳ උඩ දඟලපු එක විතරක් ධන හේතුවකට තිබුනා. ඔය ඔක්කොම මගේම මෝඩකං . මගේ ගෑනි එතකොට මට ආදරෙයි නොකියපු නිසා, ඒකේ පලියට මම සෙට් කරගත්තු කෑල්ල විනාසයක් උනා. ඒ නිසයි මම ඒකට කෑල්ල කියන්නෙත්, දැන් කෙනාට ගෑනි කියන්නෙත්. මගේ ගෑනි මට ප'ෆෙක්ට්. ඒත් කලින් ආදරේ ඇතුලේ අන්තරස්දාන වෙච්ච අත්‍යාවශ්‍ය ආදර උපාංග තිබුනා. ඒ ආදරේ ඇතුලේ හැමදාමත් සෙක්ස් පලවෙනි තැන උනා. හැමදාම අම්මා උයන්න කුස්සියට යනකං අපි බලාගෙන හිටියේ අපේ පෞද්ගලික දෙයක් කතා කරන්න නෙමෙයි; උඩ තිබිච්ච කාමරේට දුවාගන්න. ඒ ඒ ආදරයන් ඇතුලේ සිහිවටන වගේම අත්දැකීම් තොගයක් අපිට ඉතුරු කරනවා. එනිසා මම මගේ පරන ආදර කතා වලටත් කැමතියි. මොකද ඒ ආදරයන් මගේ වර්තමාන ජීවිතේ බොහෝ වෙලාවට හරිගස්සනවා. මම ඒ දවස් වල ටිකක් වැඩි පුර බිව්වා. ඒ කෙල්ලගේ අම්මට පේන්න. මම බීලා දාපු පින්තූර කෙල්ල කෙල්ලගේ අම්මට පෙන්නුවා. ඒවා දැකපු අම්මා මම එහේ ගියාම නාහෙන් ඇඬුවා. මම ඔහේ උඩ බලාගෙන හිටියා. මට එක ප්‍රශ්නයක් තිබ්බා. මගේ හැමදාමත් තිබ්බේ එකම වැරදි ටික. ඒ අම්මා මගෙන් හැමදාමත් ඇහුවෙත් ඒ වැරදි ටික. මම හැමදාම ඒවට දුන්නෙත් එකම උත්තර ටික. ඒත් ආපහු ආපහුත් එයා මගෙන් ඇහුවේ ඒ ප්‍රශ්න ටික. එනිසා ඒක මට හිතන්න තරමට ප්‍රශ්නයක් උනා. මම කලින් උත්තර දීපු ප්‍රශ්න මේ අම්මා ලැජ්ජාවක් නැතුව ආපහු මගෙන් අහද්දි මම උඩ බලාගෙන හිටියා. අන්තිම කාලෙ වෙද්දි මම උඩ බලාගෙන ඉන්න එකටත් ඒ කෙල්ල ඇඬුවා.

ඒත් හොඳ ගතිගුණ බොහෝමයක් ඒ කෙල්ලගේ තිබුනා. මගේ ගෑනිට පාඩක් උගන්නන්න ඕනකමට වචනයක් දැම්මත්, මගේ හිතේ කැමත්තක් ඇති කරන්න ඒ කෙල්ල සමත් උනා. හැම දේකටම හුඟක් උනන්දුවක් තිබුනා. ඉගෙනගන්න එක ගැන, මගේ ගැන, ගෙදර දොර වැඩ ගැන ඔය කියන හැම දෙයක්ම. එහෙම බැළුවොත් ඒ සම්බන්ධෙට තිබිච්ච ලොකුම නොගැලපීම උනේ නැන්දම්මා. ඔය ඔක්කොම කොහෙන් කෙලවර උනත් මම ඇත්තටම ඒ කෙල්ලට කැමතියි කෙල්ලෙක් විදිහට.

අද වෙද්දි මගේ ආදරේ ඉතාමත්ම හොඳට ගලාගෙන ගියාට, මම දෙවනි කොටසෙන් කියවලා නවත්තපු කාලෙ වෙද්දි මගේ ආදර කතාව හුඟක් හැල හැප්පීම් වලා තිබුනා. ඒ කතාව අද දවසෙදි ඉස්සරහට ගෙනියන්න බැරි උනත්, අද දවසට වෙන් කරපු ඉඩ අපතේ නොගියයි කියලා හිතනවා. එදා කතාව ඉවර කරවපු ඔය කියන නැන්දම්මා අම්මා අතර කෝල් එක ඉවර උනේ, අපේ සම්බන්ධෙත් නවත්තන ගමන්. නැන්දම්මගෙන් අපේ අම්මට එල්ල වුනු පුතාගේ අරක්කු චෝදනා සහ ගෑනු චෝදනා, අපේ අම්මා එලෙසම පිලිගත්තු එක නැන්දම්මට අවුල් ගිහින් තිබුනා. හරිම සරලයි. ඒ කෙල්ලත් මමත්, කසාද බැඳලත් නෑ.. අනික අරක්කු ටිකක් බිව්ව්වට බේබද්දෙක් වෙන්නෙත් නෑ.. ඒවා එතනින් ඉවර උනත් මගේ ගෑනීගේ තාත්තගේ ඔපරේෂන් එකත් සහ අපේ විභාගත් ඇතුලේ අපි හුඟක් වැටිලා හිටියා. ඒ දේ ඊලඟ කොටසෙන් එලියට ඒවි.

එකෝමත්තෙක කාලෙක [2 කොටස]

8 ක්ගේ අදහස් මෙගාව ගැන
අන්තිමට ලියපු කොටස

නෑ මේ කොටස පිරවෙන්නේ මගේ ගෑණිගෙන් නෙමෙයි. මම මෙතන හිටියේ ගෑනිගේ ලෙක්චර්ස් ඉවර වෙනකං. හරිහමන් විදිහට තේරුම් ගත්තේ නැති උනාට මමත් ඔය ලෙක්චර්ස් වලට මීට අවුරුද්දකට විතර කලින් වාඩිවෙලා ඉඳලා තියෙනවා. මම බදාම කෑල්ලක් උඩ ඉන්නකොට එතන පාරේ කෙල්ලෙක් එක්ක ඇවිදගෙන ආවේ මගේ අතිජාත මිත්‍රයෙක්.


උගේ නමින් මිලාන්. අන්වර්ථ නමින් ගත්තොත් මාටින්. ඒ දවස් වල ඉස්කෝලේ ඇතුලේ විදෙන අකුරු වලට අනුව කාලෙන් කාලෙට උගේ නම සාටින්, මූටින්, වාටින් විදියට වෙනස් උනා. ඒ දවස් වල ඉස්කෝලේ ශිෂ්‍යනායකයොන්ට තිබ්බ හමුදා පුහුනුවකදී, හෙන වෙලාවක් පාඩං කියලා දීපු ලොක්කෙක් ක්ලේමෝ බෝම්බයක් අඳුරගන්නේ කොහොමද කියලා ඇහුවම මූ කිව්වේ ඒකේ යට "මේඩ් ඉන් ජැෆ්නා" කියලා තියෙනවයි කියලා. එහෙව් එකෙක් එක්ක හිනා වෙවී කතාකර කර හිටපු එක නවත්තලා මම බැලුවේ හදිසියෙන්ම මගේ ගෑනි එතනට ඇවිල්ලා තිබ්බ නිසා. අඳුන්වාදීම් කටයුතු ඉවර උනාට පස්සේ මිත්‍රයත් යන්න ගියා.

"මොකෝ මෙච්චර ඉක්මනට. ඉස්සෙල්ලා බලද්දිත් ඉවර වෙලා තිබ්බේ නෑ නේද?"

"නෑ අම්මගෙන් කෝල් එකක් ආවා. ඒකයි හදිසියේ ස'ට කියලා ආවේ."

"අර මොකෝ?"

"තාත්තට අසනීපයිලු."

"හුටා. . හුඟක්?"

"හ්ම්ම්ම්.. එහෙමයි කිව්වේ. මාමලා ඇවිත්. ජයවර්ධනපුර අරගෙන ගිහින්."

"හ්ම්ම් අපි යං ඉක්මනට"

වෙනදට වෙන මැණික් හෙවිලි කිසි දෙයක් නොවී අපේ බස් ගමන ගත උනා. ටිකෙන් ටික තෙත් වෙන උර බාහුවෙන් තවත් කට වහගෙන ඉන්න එක හොඳ මදියි කියලා මට හිතුනා. අපි කතා කරා. . . තාත්තව හොඳ කරන විදිහක් ගැණ, අම්මගේ හිත හදන හැටි ගැන, වගේම ලෙඩේට සල්ලි හොයන විදිහ ගැන. හැමදාම ඇඟ හෝදන්න අකමැති මම එදා හුඟක් වෙලා ෂවර් එක යටට වෙලා හිටියා. අන්තිමට කාමරේට ආවහම හිතට ආපු හොඳම විසඳුම මෙන්තෝල් සිගරට් පෙට්ටිය. අවුරුදු තුනකට පස්සේ දොරත් ලොක් කරගෙන මම පරන පුරුද්දට ආපහු අතගැහුවා. කටෙන් කටෙන් අඳුරු උගුරට ඇතුල් වෙච්ච දුම් උගුර පපුව හරියේ කරක් ගහලා ආපහු නහයෙන් එලියට ආවේ මගේ හිතත් එක්ක හුඟක් දේවල් කතා කරන ගමන්. වෙනදට ඇටකටු වල මැද්දෙන් දැනෙන දාච්ච ගතිය අද නොදැනුනේ ඊට වඩා දන දෙයක් හිත ඇතුලේ තිබ්බ නිසා වෙන්නැති. කොහොමත් ප්‍රශ්නෙන් හිත වෙනින් පැත්තකට ගෙනියපු එක ගැන මම කාලෙකට පස්සේ අතට ගත්තු වස්තුවට ස්තූතිවන්ත උනා.

කොහොමත් සිගරට් එක ඉවර වෙන්න කලින් මේක පුරුද්දකට යාවියි කියලා හිතට ආපු බය ෆිල්ටරේට පොඩ්ඩකට කලින් ඒක නිවන්න සමත් උනා. කවදාවත්ම නැථුව මට සිගරට් එකේ සැපක් දැනුනා. මගේ ප්‍රශ්නේ බෙදාගන්න ගතියක් දැනුනා. කොහොමත් ඒ සැප නිසාම ඇති කරපු බය සැප මරලා දැම්මා. ඒ වෙද්දිත් තාත්තගේ ඔපරේෂන් එකට සල්ලි හොයාගෙන ඉවරයි කියලා ආපු පනිවිඩේ හිතට සැහැල්ලුවක් ගෙනාවා.

කොහොමත් මේ වෙද්දී හිතන්න මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බා. ඒ තාත්තගේ ප්‍රශ්නෙටත් වඩා මාව බය කරපු පරන කෙල්ලගේ අම්මගෙන් අපේ අම්මට ආපු කෝල් එක. එයාගේ දූ පරන කෙල්ල වෙන්න එකම එක හේතුවක් තිබ්බා. ඒ තමයි එයා. කෙල්ලගේ අම්මා. ඒක මහම මහා නරුම මැදිහත්වීමක්. . .

එකෝමත්තෙක කාලෙක [1 කොටස]

2 ක්ගේ අදහස් මෙගාව ගැන
එකෝමත්තෙක කාලෙක එකෙක් ඉන්න බැරිකමට බ්ලොග් ලිව්වා. කැසිල්ලට! දිගටම ලිව්වා. කියවපු උන් නැතුවමත් නෙමෙයි. හිටියත් නැතත් ඌ ලිව්වා. ඌ කලින් කවි ලිව්වා, සිව්පද ලිව්වා, කතා ලිව්වා, විහිළු ලිව්වා, පොඩි කවි ලිව්වා, වචන සීයේ කතා ලිව්වා, පොත් ගැන ලිව්වා, කෑම ගැන ලිව්වා, දේශපාලනේ ගැන ලිව්වා, පින්තූර ගැහුවා, අමුතු කතා ලිව්වා, කළාව ගැන ලිව්වා, උගේ සෙට් එහෙක සෙට් වීම් ගැන ලිව්වා. ආරම්භෙටම එක ලිපියක් වියදම් නොකර, මෙතන ඉඳන් ඌ පටන් ගන්නේ උගේ අලුත්ම බ්ලොග් කෝලම. මෙගා! හැබැයි මේ උගේ කතාව නෙමෙයි. නැත්තෙමත් නෙමෙයි. මේ ඌ හින්දා ඌට හිතෙන කතාව. තාම ඌට හිතිලා තියෙන්නේ පලවෙනි කොටස විතරයි. ඌ කිව්වේ මට. ඔන්න එහෙනං. . .

තවත් පැයක් ඉතුරුයි. බස් එක මැජස්ටික් ඉස්සරහින් පාර පනින උන්ට ඉනිමං බැඳගෙන ඉන්නවා. මම බැස්සා. බස් එකෙන්. මමත් රිලවෙක් උනා. පයින්ම යන්න හිතපු මම හැමදාමත් වගේ මරේන්ද්‍රා ඉස්සරහා පොත් විකුනන වික්‍රම අන්කල් ගාව නැවතුනා. ඉංග්‍රීසි ඩික්ෂනරි පෙල්ලන්න තියෙන කම්මැලි කම කියවන්න තියෙන ආසාවට උඩින් ගියපු හින්දා පනහට හැටට තිබ්බ පොත් ගොඩත් වික්‍රම අන්කල්ගේ හිනාවත් අතෑරලා මම ඉස්සරහට ගියා. මම දැන් ඉලාස්ටෝ බෝඩ් එක ගාව. මම අම්මත් එක්ක ඉස්කෝලේ යනකොටත් ඔය ඉලාස්ටෝ බෝඩ් එකේ අකුරු වල එල්ලි එල්ලී තියෙන දිලිසෙන පෙති ඉල්ලලා ඇඬුවා මතකයි. මම පස්සේ එයින් පෙත්තක් ගලව ගත්තා. ඒ දෙදාස් හයේ මාර්තු අට. ආනන්ද නාලන්ද බිග් මැච් ඉවර වෙලා එන ගමන්. රෑ වෙලා එන්න ටොරිංටන් වල බස් නොතිබිච්ච නිසා බම්බලපිටියටම පයින් ආපු එක මගේ පුංචි කාලේ මනදොල සපිරෙව්වා. ප්‍රසිද්ධ පාරෙන්ම යන එක මට පෙන්නනම බැරි දෙයක්. ඒ නිසා සුමති බිල්ඩිමත් පහුකරන් ගිහින් ටස් එක ගාවින් ඇතුලට හැරුනා. ටස් කියන්නේ ඒ පැත්තට ඉස්කෝල ඇඳුම් මහන ප්‍රසිද්ධම තැන The Uniform Shop.

මම ඔතනින් යද්දී උදේ හතයි. තාමත් ඊයේ රෑ කුඩු ගහපු උන් දෙන්නෙක් තාප්පෙකට හේත්තු වෙලා හඳ අල්ලනවා. මම ලිවයිස් ෂෝරූම් ගාවින් ඩුප්ලිකේෂන් පාරට මතු උනා. මම ඇවිදන් ගියා ක්වීන්ස් පැත්තට. අශෝක් ලේලන්ඩ් පහු කරන්, ඩයලොග් පහු කරන් සොෆ්ට්ලොජික් මම ඉස්සරහට ගියා. ඉස්සර ඉස්කෝලේ යද්දි මම සොෆ්ට්ලොජික් එකේ කෙල්ලෙක්ට ට්‍රයි කලා. ඇම්ම වැඩි කමටම මම එතනින් ෆෝන් එකකුත් ගත්තා. එයාගේ නොම්බරෙත් හම්බුනා බිල පිටිපස්සේ ලියලා. අවුලක් උනොත් කතාකරන්න. නම තිලිනි. නොම්මරේ ඩයලොග් එකක්. ඒකත් එක පිස්සුවක්. මම පාර පැන්නා ක්වීන්ස් රෝඩ් එකෙන් ඉස්සරහට මම ඇවිදන් ගියා. ඒ පාරේ තමයි මම මෙතුවක් ආසම වාහනේ තියෙන්නෙත්. දැණට අවුරුදු 4කට කලින් ඉඳන් තාමත් මම එතනදි දෙතුන් පාරක්වත් ඒ පැත්ත නොබලා එන්නේ නෑ. මම කොළඹ කැම්පස් එක ඉස්සරහට මතු උනා. එතන හෝල්ට් එකේ හිටන් ඉන්න උන් එකෙක්වත් කැම්පස් එකේ උන් නෙමෙයි. මට නං එතන හිටන් ඉන්න එක දුකක්. කැම්පස් ආතල් එක මගේ ජීවිතේ මට අහිමි වෙච්ච ලොකුම ආතල් වලින් එකක්.

එතන පෙට්ටි කඩෙන් මඤ්ඤොක්කා සම්බෝල මුලක් බෑග් එකට දාගෙන මම පාර පැන්නා. කැම්පස් පහුකරන් ගිහින් ජාවත්තට හැරුනා. ආහ්. . . මම ආසම පාර. ඒ දිගේ ඉස්සරහට ගියා මම. ඒක කොළඹ උනාට සමතලා පාරක් නෙමෙයි. එක කකුලක් උඩින් තියෙනකොට අනික තියන්න වෙන්නේ ඊට අඟල් ගානක් පල්ලෙහායින්. ඒක මහත මට හුඟක් දැනෙන දෙයක්. මම අයිඩෙන්ටිකාඩ් ඔෆිස් එක ඉස්සරහින් තියෙන අලුත හදපු උද්‍යානෙට හැරුනා. ඒක හරිම සොඳුරු මතකයන් තියෙන, තවත් සොඳුරු මතකයන් විඳගන්න ඉන්න තැනක්. සුදාරකට, පහන්ට, සචී අක්කට මම ඔතන ගෑනිත් එක්ක ඉඳිද්දි අහුවෙලත් තියෙනව. කොහොම වෙතත් මම ඇවිදන් ගියා. තනි කොළ රෙද්දක දම් පාට බතික් පැල්ලම් වගේ ගස් අස්සෙන් අතරින් පතර දම් පාට මල් පිපිලා තිබුනා. මම වාඩි උනා අපි හැමදාම වාඩි වෙන කොන්ක්‍රීට් තීරුවේ. මම මඤ්ඤොක්කා පාර්සලේ දිගෑරගත්තා. මම කෑම කන ගමන් ගෑනිට රිං කරා.


එයාට එතකනුත් ලෙක්චර්ස්. කොහොම වෙතත් මම එච්චර වෙලා ලිව්වේ මගේ ආදරේව මුනගැහෙන්න මම බම්බලපිටියේ ඉඳන් ආපු හැටි. මගේ ආදරේ. . . ඒක හරි පුදුම චරිතයක්. ලස්සන චරිතයක්. අලුත් අලුත් දේ හොය හොය කන, බොන, කුණුහරුප ලියන, බඩ මහත, පිස්සු කෙලින, විභාග කෙලවගන්න එකෙක්ගේ ගෑනි මෙච්චර සොඳුරු වීමම ඊලඟ කොටස පුරවයිද?